In deze blog lees je hoe onze opleidingen ook van nut zijn voor je persoonlijke leven. Hoe wat je leert je ook kan helpen bij uitdagingen die je zelf op je pad krijgt.
We zitten op school; een gesprek over de haperende resultaten van mijn zoon. Hij mag eerst zijn verhaal doen. Hij is niet zo’n prater, zeker niet over dit onderwerp en al helemaal niet in deze setting. Ik zie hem worstelen. Ik voel hem en zijn gevecht, wil hem helpen. Ik voel emotie opborrelen bij mezelf, word wiebelig, weet het ook allemaal niet meer…Nee hè, dit is wel het laatste wat ik wil voor hem. Een huilende moeder. Zo gênant…
“Hup!” roep ik mezelf tot de orde, “waar ben je mee bezig? Je waait met alles en iedereen mee. Daar heb je niet zoveel aan. Pak je rol. Jij bent de moeder die overzicht houdt, steunt waar dat nodig is en liefheeft. Dus… eerst jezelf gronden, voeten niet laten bungelen, maar letterlijk op de grond zetten, verbind hart-, maag-, en buikgebied, voel je rust en kracht en kijk vanuit jezelf naar de situatie waarin je verkeert met een open mind. Wees aanwezig en zonder oordeel.” Veel woorden, maar dit alles voltrekt zich in een flits.
De verandering is enorm. Ik word rustig, niet meer overspoeld door prikkels, kan echt luisteren naar en reageren op wat er gezegd wordt. En zien wat er gebeurt bij zoon. Dat is veel. Nu kan ik steunen en oplossingen bedenken. En nu kan hij op mij leunen, hoeft hij zich geen zorgen te maken of het goed gaat met zijn moeder.
Het gesprek is prettig verlopen. Er zijn oplossingen bedacht en afspraken gemaakt. En er is gevraagd hoe hij zich hierbij voelt. Hij heeft de woorden gevonden. Ik voel trots als ik naar hem kijk en leef met hem mee als hij zijn kronkelende ontwikkelingspad bewandelt. Dacht eerst: waarom heb ik dit en waarom doet hij niet anders? Denk nu: wat een kans voor hem om dit nu al uit te knobbelen in deze veilige omgeving. Want dat het doorleefd en geleerd moet worden is duidelijk.
En ik ben zo blij dat ik deze bewustwording en gronding heb geleerd tijdens de opleiding van de KernKracht Academie. Daarnaast zijn ook mijn gezinsleden de spiegel die onze honden ons voorhouden normaal gaan vinden. Gebruiken ze het regelmatig om informatie te krijgen over de staat van een ander of van zichzelf. Zo gelukkig hiermee.
Dankjewel Daniëlle en collega’s. Ik leer nog steeds van jullie, net als van de cursisten die ik dit soort kennis mag doorgeven als docent bij de academie.
Liefs Angèle