Wil je hier wel echt zijn? Een opstellingsdag die veel teweegbracht.

Al een tijd wilde ik me opgeven voor de opstellingsdag, maar er was telkens iets wat me tegenhield. Uiteindelijk waagde ik de sprong. Het leek me zo mooi om Bodhi, mijn hond, bij me te hebben als vraaginbrenger. Ik was benieuwd waar het me zou brengen en ik vulde het aanmeldformulier in.

Aan de hand van mijn vraag wilde Daniëlle even met me bellen. Om zo alvast een beter beeld te krijgen van mij en mijn vraag. Ook om uit te vinden of dit écht de vraag was of dat er misschien nog iets onder lag. Dat voelde heel fijn. We hadden een heel warm gesprek en ik voelde me meteen gezien. Ik merkte dat ik de dag zelf zo ook al iets minder spannend begon te vinden.

Loslaten

Op de dag zelf voelde ik me nerveus. Ik maakte me zorgen of het wel goed zou gaan tussen Bodhi en de andere honden. Of zij wel een hele dag rustig zou kunnen zijn op een vreemde plek tussen vreemde mensen en honden. Ook vroeg ik me af of ik zelf wel zou kunnen ontspannen. Hoewel ik toen ik me opgaf dat vertrouwen wel voelde en mijn eigen hond ken begon ik opeens te twijfelen. Precies op dat moment legde Bodhi een spoor van keutels midden in de ruimte. Ik moest erg lachen en realiseerde me meteen: dit is al een hele waardevolle les. In mijn hoofd was dit een rampscenario en het werd meteen werkelijkheid. Maar er werd niemand boos of geïrriteerd en Bodhi was zich ook van geen kwaad bewust. Daarna viel de spanning van me af en was ik klaar voor de dag.

Ik voelde zwaarte. Een van de aanwezige honden ging op zijn rug liggen met de poten in de lucht. Dood…
‘Wil je hier wel zijn?’ Die vraag kwam hard binnen. Diep van binnen voel ik een JA. Maar mag ik hier wel zijn? Die vraag kwam meteen in me op en ik stelde hem hardop. Ik schrok er zelf een beetje van. De kern van mijn thema werd zo duidelijk voelbaar.

Ruimte innemen

We mochten zelf bepalen wanneer het tijd was voor onze vraag. Op het moment dat ik mijn vraag wilde inbrengen was er ook nog iemand anders die dit ook net wilde doen. Zij kwam veel stelliger en krachtiger over dan ik en ik voelde me steeds kleiner worden. Meteen kwam ik bij een bekend pijnpunt: de neiging om een ander voor te laten gaan. Wel voelde ik dat dit een belangrijk moment was om aan te geven wat ik wilde. Het was mijn moment. Daar mocht ik voor gaan staan. Het was ook meteen een goede introductie voor mijn vraag.

Waarom lukt het me maar niet om de dingen te doen die ik zo graag wil doen? Het voorbeeld had zich meteen aangediend. Altijd maar weer andere mensen, projecten, werk voor laten gaan. Terwijl ik voel dat er dingen zijn die ik zo graag wil doen maar waar ik geen tijd en ruimte voor maak. Ruimte mógen innemen. Daarmee worstelen. Een thema wat diep in mij geworteld zit. Als kind heb ik dit heel duidelijk gevoeld. Met een oudere broer die meer zorg nodig had waardoor mijn ouders veel met hem bezig waren en ik me terugtrok. Dingen zelf deed en zelf oploste. Waardoor zij het gevoel hadden: die redt zich wel. Wat ook zo was. Maar waardoor er ook een gevoel in mij is ontstaan dat mijn behoeftes er minder toe doen. Dat ik me beter klein kan maken en om niemand tot last te zijn.

Mijn innerlijk kind

De representanten mochten zelf kiezen bij wie ze het meeste gevoel hadden. Mijn vader, moeder, broer en ikzelf. Het ‘gezin’ ontstond eigenlijk heel natuurlijk. Vooral hoe mijn broer werd neergezet raakte me. Het was zo treffend. Hoe hij in al zijn onschuld zoveel aandacht opeiste. Van mijn vader én mijn moeder. En van mij. Hoe eigenlijk allebei mijn ouders langs de zijlijn stonden en ik helemaal niet het gevoel had dat ze met mij bezig waren. Wat vroeger ook echt zo voelde. Dat was best confronterend maar ook troostend om het zo voor me te zien gebeuren. Geen wonder dat er weinig ruimte was voor mij. Ik met al mijn gevoel en de neiging om te op de achtergrond te houden. Ik nam die ruimte ook niet in en dat zien deed zeer.  En was zo herkenbaar. Ik voelde zoveel liefde voor dat meisje. Mijn innerlijke kind.

Ik voelde hoe mijn innerlijk kind snakt naar erkenning. Gezien worden. Geliefd zijn. Er mogen zijn. Hoe mijn volwassen zelf die pijn mag helen. Ik voelde me gezien en gehoord door de anderen. Extra bijzonder was hoe ook het ongeboren kindje wat tussen mij en mijn broer zat opgesteld werd. Dat er in de opstelling iets niet klopte, dat iedereen dat aanvoelde en dat er na het opstellen van dit kindje rust ontstond. Magisch voelde het. Dat vond ik zo’n ontroerend moment. Dat besef dat dat ongeboren kindje óók meedoet in het systeem. Wat tegelijkertijd ook zo logisch voelde.

Leef je leven

Ik weet ook nog goed dat Daniëlle tegen het einde aan mij vroeg: ‘wil je hier wel echt zijn?’ En hoe ik voelde: JA ik wil hier zijn. Ik mag hier zijn. Dat gevoel dat ik er nooit echt volledig heb mogen en kunnen zijn mag ik langzaam gaan loslaten. Dat gevoel wat ik altijd met me meegedragen heb. Dat iedereen om me heen oké moet zijn en dat ik dán pas aan de beurt ben. Ik mag het anders gaan zien. Met mijn trouwe viervoeter Bodhi aan mijn zijde. Tijdens de opstelling en in mijn leven. Ik voelde me gesteund. Door haar en door de representanten. Door Daniëlle. ‘Leef je leven’, fluisterde een stemmetje vanbinnen. Ik mag mijn leven leiden op de manier die ik wil. Mezelf hier toestemming voor geven. Ruimte innemen. Mijn verhaal delen en ruimte maken voor het verhaal van anderen. Anderen inspireren. Ik voel dat ik er klaar voor ben en dat voelt enorm krachtig.

Deze dag en de inzichten die ik eruit heb gehaald voelde zo goed dat ik méér wilde. Om daad bij het woord te voegen ga ik de weekendopleiding van de Kernkrachtacademie doen: Systemisch en energetisch werken met honden, samen met Bodhi. We starten over twee weken en ik heb er nu al heel veel zin in. Ik kijk er enorm naar uit om nog veel meer over mezelf te gaan ontdekken.

Met dank aan Laura en haar hond Bodhi, die hun ervaring met onze opstellingsdag wilden delen.

Systemische opstellingsdag met honden

Maak kennis met het systemisch werken met honden en ervaar wat dit je brengt!

Ons doel is om jou kennis te laten maken met het ‘systemisch werken met honden’ en de kracht hiervan te ervaren door zelf deel te nemen aan een opstelling met honden.
Dit kun je doen door zelf een vraagstuk in te brengen (je mag dan je eigen hond meenemen) of als representant aanwezig te zijn.

Cursisten met persoonlijke vraagstukken of behoefte aan een (familie) opstelling kunnen zich uiteraard ook aanmelden. 

Op 4 november en 2 december 2023 staan er nog opstellingsdagen gepland.
Meer informatie/aanmelden: https://kernkracht-academie.nl/systemisch-werken-met-honden/

gratis masterclass

Coachen met honden
Hoe werkt het?

Wil jij ontdekken of coachen met honden iets voor jou is?
Vraag je je af hoe jouw hond een unieke rol kan spelen in het begeleiden van anderen?
Dan is deze masterclass speciaal voor jou!

Chat openen
Stuur ons gerust een berichtje!
KernKracht Academie
App ons of spreek in!