Herken jij dat dat klanten denken dat je als professional geen issues hebt? Dat je nooit onzeker bent, dat je geen angsten hebt of dat je echt overal mee om weet te gaan? Je weet zelf wel beter…
De start van de dag
Het is zondagochtend 6 uur als mijn wekker gaat, vandaag is het dan zover… De eerste landelijke netwerkdag AAI georganiseerd door mij en mijn team. Ik sta op en neem een warme douche, daarna begint al mijn eerste struggle al: “Wat trek ik aan vandaag?”. Als ik voor mijn kledingkast sta overvalt me het gevoel van zenuwen en ik besef me dat ik maar één kans heb. Dit besef was er al, maar op dit moment komt hij even binnen als ik naar de inhoud van mijn kast kijk alsof die ene kans afhangt van de keuze van mijn kleding vandaag. Ergens in mijn hoofd weet ik wel dat dit niet het geval is, maar toch zijn er allemaal stemmetjes in mijn hoofd die schijnbaar iets vinden van de keuze die ik maak of juist niet maak. Gelukkig is mijn beste vriendin (en collega coach) er om me bij deze eerste struggle al even bij te staan. Dus kleed ik me aan, doe een beetje make up op en verzorg mijn haar. Ondertussen blijven de kleine stemmetjes zich bemoeien een twijfel ik nog een paar keer of dit zwarte pak wat ik heb gekozen voor vandaag wel de juiste is. Het pak zit me heerlijk, ik voel me er fijn in, mezelf ook maar er is een stemmetje die zegt “Straks denken mensen dat je in je huispak staat” en ook “Mensen vinden vast iets van je tatoeage met je blote onderarm”.
De zenuwen gieren door mijn lijf
Jeetje, deze ochtend start anders dan dat ik had gedacht. Gisteravond kreeg ik nog een Whatsapp-berichtje van mijn moeder “Ben je klaar voor morgen? Ben je zenuwachtig?”. Waarop ik antwoordde helemaal klaar te zijn, mijn auto te hebben volgeladen en geen last van zenuwen te hebben. Dat dit vandaag heel anders zou zijn had ik eerlijk gezegd niet voorzien.
Waar komen die zenuwen nu ineens vandaan? En die stemmetjes? En op dat moment besef ik dat ik mijn openingsspeech niet heb voorbereid. Het mailtje wat Caroline me vrijdag heeft gestuurd heb ik nog niet geopend en een lichte paniek voel ik door mijn lichaam gaan. Oké schakelen…
“Monique, jij rijdt dan kan ik in de auto aan de slag met de openingsspeech” en meteen voel ik daar zitten mijn zenuwen, die openingsspeech! Voor een hele grote groep praten, dat is niet mijn ding. Mijn kennis doorgeven, lesgeven, met kleine groepen werken en mensen inspireren, dat wel. Maar dit is toch echt anders en ik voel het in mijn hele lijf.
De paniek slaat toe
Onderweg in de auto open ik de mail, teamlid en mede-docent Caroline heeft echt haar best gedaan met input om mij te inspireren. Het vervelende is, nu ik die input lees hoe voel ik mijn hartslag omhooggaan, ik heb het gevoel alsof mijn keel dicht geknepen wordt en ik voel me licht worden in mijn hoofd. O nee, niet dit gevoel! Het laatste wat ik nu kan gebruiken is een paniekaanval. Ik weet inmiddels dat paniekaanvallen een uiting zijn van mijn lichaam als ik te veel stress heb en te weinig slaap. En beide heb ik de afgelopen tijd gehad met verschillende deadlines en lanceringen die er lagen. Begrijp me niet verkeerd, het is heel gaaf hoor, maar het vergt ook wat van je qua energie en ik vergeet soms wel eens dat ik “moet” balansen daarin.
Het fijne van je beste vriendin naast je is dat je kan spuien “Mo, ik kan dit niet, ik kan niet die openingsspeech doen”. Waarop Mo me aanhoort en van alles zegt wat ik waarschijnlijk ook zou zeggen als ik in haar schoenen zou staan. Ik hoor het, ik weet het maar mijn gevoel en de stemmetjes zijn sterker dan mijn brein. Als vanzelf app ik nog iemand die heel dicht bij me staat en die laat me horen “Wat maak je het jezelf toch weer moeilijk. Waar is deze strijd nu voor nodig?” Tja, dat vraag ik mezelf ook af, maar dit is wat het is op dit moment en hoe ik ook baal van alles wat ik nu voel, ik weet dat ik het mag doorvoelen en accepteren dat het er op dit moment is.
Mijn innerlijke kind
Want dat is hoe het werkt. Intern voel ik dingen die ik het liefst zou buitensluiten enkel dat helpt me niet want ik voel het in mijn lijf dus het is aanwezig. Als ik iets geleerd heb uit alle opleidingen die ik heb gedaan over systemisch en lichaamswerk is dat echt alles een plek verdient, dus ook dit op dit moment.
Het is het kleine meisje in mezelf wat zich onveilig voelt. In het hier en nu hoe word ik getriggerd en voel ik een pijn die hoort bij een oud stuk. Een oud stuk uit mijn jeugd. Mijn volwassen ik kan dit meisje geven wat ze nu nodig heeft, een veilig gevoel. Het gevoel niet alleen te zijn. Vanuit mijn volwassen deel kan ik dit gekwetste kind helpen.
In de auto keer ik naar binnen en bekijk alle gevoelens en stemmetjes die er op dit moment zijn. Ik hoor ze en doorvoel ze! Daarna kijk ik naar buiten en observeer of ik (in het hier en nu) veilig ben en dat ben ik. Ik zeg tegen het meisje in mezelf dat ze veilig is en dat ze zich vandaag niet alleen hoeft te voelen, dat ik er voor haar ben! Dat ik haar hand vasthou en dat we dit samen doen. Ik zeg haar ook dat we geen speech hoeven voor te bereiden. Dat ik daar gewoon mag gaan staan, dat ik me intuïtief af mag stemmen en dat de woorden dan vanzelf zullen komen. Want dat is wie ik ben. Ik wil me niet anders voordoen en ik wil niet hoeven voldoen aan de verwachtingen van anderen. Mensen mogen zelf ervaren of deze dag bij ze past, of ze er blij van worden, geïnspireerd raken. En ook mogen ze zelf voelen of ze een volgende netwerk dag er weer bij willen zijn. En ik voel in mijn lijf dat is de enige manier om daaraan bij te dragen: dat ik mezelf laat zien. Gewoon puur zoals ik ben, no nonsens, geen poeha. Enkel zijn in het moment en verbinden met de energie en de mensen om me heen. De mensen die hebben gekozen om op deze zondag af te reizen naar Soest voor een mooie dag.
En dan keert de rust en mijn kracht terug
Ik voel me weer in mijn lichaam zakken, de rust keert terug. Ik heb een last van mijn schouders afgehaald (ik heb verder geen last van perfectionisme ofzo hoor haha). Ik heb besloten dat ik ga genieten vandaag. De openingsspeech heb ik gedaan, zonder over mijn woorden te struikelen, zonder een rood hoofd te krijgen, gewoon op mijn eigen wijze.
Ik ben dankbaar, dankbaar voor alle lessen die ik heb mogen ervaren uit mijn leven, opleiding en cursussen. Dankbaar dat ik mijn kennis mag doorgeven binnen de KernKracht Academie en dankbaar voor de prachtige dag afgelopen zondag in Soest.
Ook al ben ik een professional, ik ben vooral gewoon mens en daar ben ik trots op!
PS: Was jij afgelopen zondag op de landelijke netwerkdag AAI en wil je er de volgende keer weer bij zijn? Of was je verhinderd, maar wil je er een volgende keer graag wel bij zijn?
Hou 8 oktober a.s. dan nu alvast vrij in je agenda 🙂