Maar dan zie ik Vaeda plots met alle vier de poten de lucht in schieten. Het ziet er nog het meest uit alsof een onzichtbare katapult klaar stond om de toevallige passant een vliegbeleving te geven. Meteen ben ik alert; is ze ergens in gaan staan? Ze trekt wat met haar achterpoot, maar ik kan na een grondige inspectie niks ontdekken wat geleid kan hebben tot deze gekke bokkensprong. We lopen een stukje verder en ik merk dat Vaeda onrustig is. Dan maar op naar huis besluit ik.
Bij thuiskomst wordt de onrust van Vaeda alleen maar groter, ze rent als een op hol geslagen paard door het huis en ook mijn onrust groeit. Er is niks te zien aan haar achterpoot, maar ik zie nu wel rode vlekken ontstaan op haar buik. Terwijl ik na ga wat die rode vlekken kunnen zijn, zie ik mijn fijngebouwde ranke hond langzaam opzwellen tot formaatje bulldog. Dit is mis denk ik en ik bel de dienstdoende dierenarts. We kunnen gelukkig meteen langskomen. Ik rijd naar een voor mij onbekende praktijk; de enige die deze zaterdag open is.
De dierenarts concludeert dat het zeer waarschijnlijk is dat Vaeda een allergische reactie heeft op een insectenbeet. Ze staat wat onbeholpen op de tafel terwijl de dierenarts haar onderzoekt en twee injecties klaar maakt die de allergische reactie dienen tegen te gaan. ‘Dit kan even vervelend voor haar zijn’ zegt ze. Ik zie dat Vaeda alles gelaten over haar heen laat komen. Dan vervolgt de dierenarts met lichte verbazing in haar stem; ‘Aan haar kan je niks zien, ze houdt zich wel groot en sterk zeg!’ Ik merk dat die opmerking mijn innerlijk kind raakt. Opeens zie ik niet alleen mijn lieve hondenmeisje staan daar op die tafel, maar ook mijn innerlijke meisje. Ik voel sterk de behoefte om haar te vertellen dat ze niet alleen is en dat het oké is. Dan fluister ik naar ze allebei; ‘Het mag er zijn wat je voelt, je hoeft je niet sterk te houden, ik heb je lief meisje’. Die dag draag ik niet alleen Vaeda de dierenartspraktijk uit, maar ook mijn innerlijk kind. Ze hoeft het niet alleen te doen en het alleen te dragen; ik heb haar, ik ben er, ik heb jullie allebei.
Wanneer merk je dat jouw innerlijk kind geraakt wordt? Kan je met compassie naar jouw innerlijk kind kijken? Waar heeft jouw innerlijk kind behoefte aan?
Laat het me weten door een reactie te plaatsen!
Liefs, Minke
Docent KernKracht Academie
