Een nieuwe locatie

De laatste week van mei is het. Mei… Ik voel dat er dit jaar lading op die maand ligt.
Het is een jaar geleden dat ik mijn hond moest laten gaan. Alweer een jaar geleden, het voelt nog als de dag van gisteren. Heb ik echt alles al een keer meegemaakt nu zonder hem? Pijnlijk maar waar. Fijn dat ik de ruimte kon nemen hier bij stil te staan.
Om hier een paar dagen de tijd voor te nemen.

Het is eind mei en voor veel cursisten betekent dat stilstaan bij iets totaal anders: het naderende examen. In maart 2020 begonnen ze aan de jaaropleiding, aan hun reis en met alle corona uitdagingen, lockdowns en quarantaines werd dat een heel ander jaar dan we met zijn allen hadden kunnen bedenken!

Maar wat zijn we trots met zijn allen op waar ze nu staan, de ene cursist “examen klaar” en de andere die heel bewust kiest voor het eigen proces en nog even wacht om wat meer te groeien. Stoer dat je die keuze nu kunt en durft te maken! Voelen wat ten goede dient voor jou in plaats van het pad te volgen dat “anderen” van jou verwachten.

Weet je wat ik naast het opleiden nu zo ontzettend mooi vind?! Ik zie totaal andere mensen naar buiten lopen na een jaar dan dat ze binnen kwamen. Ik zie dat niet alleen, de andere docenten zien dat ook en dat is een beetje ons “feestje”. Dat moment dat ze na een jaar laten zien waar ze voor staan, de kennis die ze opgedaan hebben, de blauwdruk voor de praktijk die ze gaan beginnen en hoe ze als mens gegroeid zijn.

Dus terwijl de cursisten zich opmaken voor de examens, maak ik me op voor het “feestje” want het blijft zo dankbaar om daar aan te hebben bijgedragen. Een genietmoment met een hele grote G!

Daar loop je dan…

Daar loop ik dan op een ochtend in het bos met mijn kanjer. Met mijn voeten stevig in de aarde en bewust van het Universum boven me. Ondanks dat ik stevig sta, heb ik toch even de neiging om mezelf te knijpen. Gewoon voor de zekerheid, om zeker te weten dat ik niet droom…

Nee, ik droom niet.

Deze dagen blik ik terug, terug op een jaar geleden. De dag die de wereld onder mijn voeten vandaan veegde, de dag dat ik te horen kreeg dat ik nog maar 24 uur met jou had. Slechts 24 uur om afscheid te nemen. Zo onverwachts, zo abrupt en ook nog eens te jong. Jij die symbool staat voor het begin van mijn “tweede leven in dit leven”. Jij die me liet zien dat ik op mijn eigen “poten” moest gaan staan, dat ik sterk genoeg was om uit dat destructieve huwelijk te stappen waarin ik zo vreselijk mishandeld ben. In dat huwelijk waar ik slechts nog een schim van mezelf was door al het partnergeweld. Jij met wie ik uit het huwelijk stapte. Met jou begon mijn weg omhoog!

Man eruit en nog een hond erin werd mijn motto toen ik Bo op een herplaatsgroep voorbij zag komen en zo gebeurde het ook. Bo erin en man eruit. En toen was er RUST!

In de tijd die volgde waren jullie mijn therapeuten, mijn spiegels en mijn beste coach.
Als coach voelde ik toen in mijn hele lijf, hier wil ik mee gaan werken. Met de spiegels van de ziel die honden je laten zien. Iets mooiers en puurders in coaching is er niet. En zo ging jij met me mee Diezel naar opleidingen en scholingsdagen. Om vervolgens samen met Bo mijn co-coaches te worden in de coachpraktijk.

Wat ongelooflijk hoe we met zijn drietjes konden samenwerken, hoe jullie mensen mochten begeleiden, hoe er steeds meer mensen in de praktijk kwamen met hun eigen hond om daarvan te leren. Hoe mijn doelgroep in die jaren veranderde en het opleidingscentrum tot leven kwam.

Bo werd ziek en overleed na een bonusjaar begin 2019, vreselijk om de hond te laten gaan die me zoveel liefde gebracht had. Die me mijn hart weer liet voelen en me leerde dat ik ondanks alles wat ik had meegemaakt liefde kon voelen en lief kon hebben.

En plots, zo uit het niets kwam 15 maanden later dat verschrikkelijke nieuws. Het was jouw tijd, je was stervende op 9-jarige leeftijd. Met de mededeling dat ik 24 uur had om afscheid van je te nemen liep ik bij de dierenarts de deur uit.

Hoe doe je dat? Loslaten van degene die aan het begin stond van waar je nu staat? `
Eerlijk is eerlijk…Ik weet het nu, een jaar later, nog niet. Een jaar is er voorbij gevlogen. Daar waar ik tijdens het afscheid nog zei “ik kan het niet zonder jou”, daar sta ik nog steeds stevig op aarde.

Het opleidingscentrum is gegroeid! En hoe, het afgelopen jaar… Ik weet dat je naast me staat, nog steeds, ook al ben je er fysiek niet meer.

Ik knijp nog een keer in mijn arm… Nee, ik droom niet. Zal ik jullie eens vertellen dat per 1 juli a.s. het opleidingcentrum een nieuwe locatie heeft. Een locatie met ruimte, ruimte om verder te groeien. Maar ook een locatie waar jullie niet zijn geweest. Het voelt daarom een beetje als een “nieuw” begin. Lesgeven op een locatie waar jullie pootafdrukken niet staan.

Zonder jullie was de Kernkracht Academie er niet geweest. Dus ook al stap ik daar alleen of met Sev naar binnen, ik weet dat jullie met me meelopen. Elke stap en dat jullie ook je plek innemen in dit nieuwe pand.

Daar lopen we dan, Sev en ik, in het bos…

In verbinding met elkaar, de natuur, het Universum en met jullie, Bo en Diezel.
Ik eer jullie voor alles wat jullie mij hebben gegeven, onvoorwaardelijk en zonder oordeel, want dat is wat een hond je teruggeeft in de spiegel van de ziel.

~ Ode aan mijn vierpotige spiegels, Danielle ~

Meer artikelen lezen?