Hoe leuk is het om, binnen het werken met hondondersteunde interventies, aan de slag te gaan met een parcours. Lekker met je klant en hond naar buiten en spel integreren in je sessie. Klinkt als fun toch?
Fun, dat is het vaak ook! Maar binnen dat funelement zit ook altijd een leerdoel. Als professional die met hondondersteunde interventies werkt zet je nooit ‘zomaar’ de klant en hond samen interactie. Je zet nooit zomaar een bepaalde werkvorm in.
Het is niet altijd alleen maar ‘leuk’. Je klant komt tenslotte ook niet zomaar bij je, je klant heeft een hulpvraag.
We hebben student Laura gevraagd een stukje te schrijven over het werken met een parcours. Haar verhaal geeft je inzicht wat dit teweeg kan brengen in het hoofd, lijf maar ook wat het opleveren kan!
Let op: Uiteraard is het belangrijk om goede scholing (ten opzichte van het werken met dierondersteunde interventies) te hebben gevolgd voordat je een dergelijke oefening in kan gaan zetten. Er komt veel kijken bij het welzijn van de hond en de mens. Ook iets wat heel ‘simpel’ lijkt kan heel wat teweegbrengen bij mens en dier en dat moet jij als professional wel heel goed kunnen begeleiden. Ga dus nooit zomaar zelf dit toepassen!
We gaan een parcours maken…
Tijdens de introductie van de oefening merkte ik al weerstand. Nee toch, geen parcours… zodra ik dat woord hoor en zie hoe er langzaam wordt opgebouwd en een route ontstaat hoe meer ik de spanning voel oplopen in mezelf. Is dit een duidelijke NEE of ben ik aan het vermijden? Het voelt even zoals vroeger op school, als ik maar geen beurt krijg. Maar dan zie ik hoe de benoemde coachee met de hond van een mede student moeiteloos het parcours loopt. Na wat overleg besluit het drietal wat deze opdracht heeft bedacht dat het tijd is voor een andere aanpak. Zo word ik gevraagd of mijn hondje Bodhi met iemand mee mag lopen. Ik voel nog meer spanning maar besluit dat het tijd is om dit stuk aan te kijken. Ik zeg JA. Ik gun haar een andere ervaring dan die ze tot nu toe heeft met parcours lopen, met mij. Maar dat weten verder maar weinig mensen. Hoe we met AEG eindeloos vaak opnieuw zijn begonnen omdat zij bleef zitten, wat ik ook zei of deed. Of naar me toe rende maar in ieder geval niet over de hordes, door de band, de tunnel of wat dan ook. Ook nu vertel ik hier niet over omdat ik de opdracht verder niet wil beïnvloeden. Want wie weet wordt het dit keer anders…
Al meteen voel ik weerstand en ik zie ook hoe Bodhi worstelt. Ze vindt het spannend en wil bij mij zijn. Het lukt me niet om haar aan te moedigen want merk ook dat mijn energie iets anders zegt. Dan komt de vraag: wil je haar misschien overnemen en zelf lopen? Nog meer spanning… maar daar ga ik. Bodhi vindt het ontzetttend spannend en ook ik voel mijn hartslag hoog en tranen prikken. Het lukt niet. Misschien kun je met de andere hond lopen? Ik neem hem over en merk hoe hij juist heel graag wil. Hij heeft er plezier in maar ik des te minder. Ik realiseer me dat die weerstand echt volledig in mij zit en niks met Bodhi te maken heeft. Ook met de andere hond merk ik meteen: ik wil stoppen. Maar dat voelt vervelend voor het groepje en met name richting de coach. Er worden nog wat vragen gesteld maar op het moment dat ik het uitspreek voel ik al opluchting. ‘Ik vind het vervelend voor jou maar ik wil niet verder’. Zonder dat ik er verder op in hoef te gaan waarom dit gebeurt of wat het precies zegt. Ik voel een NEE en mag stoppen. Een diepe zucht.
Achteraf schrik ik er behoorlijk van dat ik zo ver over mijn eigen grens ben gegaan. Mezelf heb gepusht. Bodhi heb gepusht. De lat zo hoog heb gelegd. Heel even voelt het rot maar dan wordt het een mega eye-opener. Dit doe ik vaak. Dat pushen. Ik voel minder oordeel en vind het vooral een ontzettend mooi inzicht. Eentje die ik echt heb mogen ervaren door de honden en het doen van deze oefening. Ik voel mildheid naar mezelf dat er niet meteen een NEE kwam. Ook daar mag ik mee oefenen. Het voelt als een heel groot cadeau om dit te mogen leren. Misschien wel juist door de ‘niet leuke’ lessen. De oefeningen die me echt iets laten aankijken in mezelf. En dat het dus ook oké is om aan te geven dat ik ergens nog niet aan toe ben. Ook dat is coachen met honden. Het doet veel met me en ook met de groep merk ik. We halen er allemaal weer een andere waardevolle les uit.
Wat ben ik nog steeds blij dat ik met deze opleiding begonnen ben. Juist op momenten als deze leer ik echt het allermeeste. Door erop terug te kijken en me te realiseren wat er nu eigenlijk gebeurde. Maar juist ook door te voelen op het moment zelf. Naar mijn eigen innerlijke stemmetje te mogen luisteren. Mijn fluisterende intuïtie. Die weet namelijk precies wat goed voor me is maar mijn hoofd is gewend om het over te nemen. Me te pushen en méér te willen. Maar mijn lijf brengt me terug naar mij en dat stemmetje. Dat voel ik echt steeds meer naarmate de lessen vorderen. Mijn lijf reageerde eerder ook al, alleen luisterde ik er dan minder naar. Dat stemmetje fluisterde eerder ook al maar ik legde haar zelf het zwijgen op. Stop maar, laat maar. Ik mag leren dat ik terug mag naar mijn lijf. Dat ik er geen logica aan hoef te verbinden wat er gebeurt en dat de honden zo’n mooie spiegel zijn. Zo’n duidelijke bevestiging van dat wat ik voel. Ik las ergens de term ‘helers op poten’ en dat vond ik zo krachtig. Want dat zijn ze. En wat een cadeau voor mij om ervan te mogen leren en mee te werken. Dat gun ik ieder ander ook!”
~ Laura ~
*NB: De afbeelding bij deze blog is een foto uit de privécollectie van Danielle Spenner.
Ben je benieuwd naar de opleidingen en trainingen met hondondersteunde interventies die wij bieden?
We bieden opleidingen en trainingen, maar ook laagdrempelige manieren om eerst eens kennis te maken met hondondersteunde interventies.
Kijk voor alle mogelijkheden op de homepagina van deze website.